s.a hocam ben almanyada hizmetteyim bir sorum olacakdi hocam da....

seyyid kutup un  gecen gün cemaatten biri fizilail kuran kitabini getirdi onun hakkinda bir bilgi veririmisiniz bana bilginiz varsa bu konuda tsk ederim....

 bir de sizin sitenizi yeni buldum guzel olmus bende basit bir site yaptirdim arada eklemeler yapiyorum sizin yazilardan da koydum alinti yapilan adresi koyarak hocam. www.islamiyetim.net 

******* 

Ve aleyküm selam.

Seyyid Kutub hakiki manada bir din âlimi değildir. Sosyoloji okumuştur, ana dili Arapça'dır, edebiyatçıdır, gazetecidir. Öncelikle bunu tesbit etmemiz lazım.

 “Fî-Zılali’l-Kur’an” da tefsir değil, âdeta romanvari üslupla dinî bilgisi olan bir gazeteci tarafından kaleme alınmış bir eserdir.

Ahmed Davudoğlu merhum, onun için, "Seyyid Kutub bir ediptir, biraz dini kültürü vardır. Sözü dinde sened olamaz. Çünkü, (icazetli) din alimi değildir" demiştir. [Bkz. Ahmed Davudoğlu, Dini Tamir Davasında Din Tahripçileri]

Mütefekkir ve eskilerin tabiriyle âdeta yed-i tûlâ sahibi diye tavsif edebileceğimiz çok değerli bir yazarımız da bir makalesinde, onun ve irtibatlı bulunduğu İhvân-ı Müslimîn hakkında şu dikkat çekici değerlendirmede bulunmuşlardır:

“…Bizim ‘İslâmcılar’ın büyük bir kısmında İhvân’a karşı bir sempati ve etkilenmişlik hâli vardır. Sempati bende de bir yönden vardır ama etkilenmişlik hiç yoktur. Müellifleri belirtilmeden Elmalılı Tefsiri ile Fîzilâl’i verselerdi, ikisi hakkındaki kanaatimi sorsalardı; ‘birini derin bir âlim yazmış, diğerini bir miktar dini bilgisi olan bir gazeteci’ derdim. Hâlbuki bizdeki bir kesimi Seyyid Kutub ve Fîzilâl çok etkilemiştir...

“İhvân, tepkisel bir harekettir, ‘basitleştirmeyi ve kolaycılığı’ öne alan bir yorumlama tarzı vardır. İslâm’ı iyi anlatıyor değillerdir. Ayrıca İhvân’ın çok gücü de yoktur ve herhangi bir fikrî gelişme göstermeye elverişli ve yatkın da değillerdir. Yönetimleri ele geçirmeleri ve hürriyetçi düzenler kurmaları, gayrimümkün bir ihtimaldir. Yani hayal ötesi bir şeydir…” [Ahmet Selim]

Bir insanın sözünün dinde sened olabilmesi için icâzetli Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat âlimi olması lâzımdır. Hele icâzetsiz birinin tefsir yazması cinayettir. Zira icâzetsiz ilimde hayır yoktur.

Şehid olmuş mudur, olmamış mıdır meselesi için, Necip Fazıl şöyle diyor: "Sahte Kahramanlar konferansımda gerçek kahraman olarak göstermiştim. Fakat sonradan gördüm ki, Seyyid Kutub bir İbni Teymiyye meddahıdır ve kellesini kaptırdığı sosyalizma yularının zoruyla Hazret-i Osman’a (r.a.) adaletsizlik isnad eden ve dil uzatan bir bedbahttır. İdam edilmeden bu sapıklıklarından istiğfar ettiğini söyleyenler oldu. Eğer öyle ise şehid... Değilse, mücâdelesi kâfire karşı bir sapığın davranışından ileri geçmeyen bir zavallı!” [Bkz. N.Fazıl Kısakürek, Doğru Yolun Sapık Kolları]

Gerek tefsirinde gerekse diğer eserlerinde ciddi manada ilmî yanlışları vardır. Mesela tefsirinde;

- “Ebâbil kuşları”na mikrop demesi...

- Milletin anlamayacağı hususları ölçüsüz bir şekilde “bana göre” mantığıyla yorumlaması...

- İslâmî hukukla idare edilmeyen bir devlette çalışan bütün memurların küfrüne hükmetmesi...

Bunlar olacak şey değil. Bırakın bir ilim adamını, sıradan bir Müslümanın bile söyleyemeyeği laflar...

İslâm  hukukunun nerede, nasıl uygulanacağı, Müslümanların oralarda neye nasıl uyacakları bellidir. Dâru’l-İslâm  ve Dâru’l-Harp hukukunu birbirine karıştırmamak lazım. Bunlar fukahamız tarafından en hurda teferruatına varıncaya kadar işlenmiş, tesbit edilmiş hukuk normlarıdır. Tekerleği yeniden keşfetmeğe kalkışmanın gereği de faydası da yok. Hele-hele bu şekilde kaş yarıp göz çıkartmanın kimseye bir yararı olmaz, zararından başka...

Seyyid Kutub, dikkat edilirse, usta bir edebiyatçı ve kıvrak bir gazeteci, söz ustası bir politikacı gibi yaldızlı ve heyecanlı konuşmaları-yazıları ile dinleyicilerini-okuyucularını vecde getirip coşturan bir hatiptir, yazardır. Bir bakıma hayranı olduğu İbn Teymiye gibidir. Yine o, kapalı bir hazineyi satılığa çıkaran bir tellal gibi, İslâmiyeti sadece övmekte, içini açıp cevherleri teşhir etmeyip, İslâm  âlimlerini ve onların kütüphaneler dolusu eserlerini sanki gençlerden saklayıp, kendi görüşlerini yegâne geçerli din bilgisi olarak teşhir etmektedir.

Mûmâileyh, sanki bir sâhir rolünde okuyucularını teshire çalışırken, çok yerde tezatlara düştüğünü, kendi kendini yalanladığını dahi fark edememiştir.

İslâmiyeti ‘kendine göre’ yorumlaması, yazdıklarını benimseyenleri -Allah korusun- manevi açıdan sıkıntıya sokabilecek derecede sakıncalı ve tehlikelidir!

Mesela Maide suresinin 115. ayetini tefsir ederken, “Semadan sonra inme kıssası, Hıristiyan kitaplarında, Kur’an-ı Kerim'de vârid olduğu gibi zikredilmez. Hazret-i İsa’nın vefatından çok sonra kaleme alınmış olan bu İncillerde…” demektedir. “Halbuki onu ne öldürdüler, ne de astılar” [Nisa suresi, 157] ayet-i kerimesini daha önce kendisi uzunca açıklamıştı. Görüldüğü üzere ayet-i kerime, İsa Aleyhisselâm’ın öldürülmediğini, tereddüde mahal kalmayacak tarzda belirtiyor. Seyid Kutub’un öldürüldü diyerek tefsir ettiği ayette ise şöyle buyruluyor:

“...Yâ Îsâ müteveffîke ve râfiuke ileyye ve mutahhiruke mine’l-lezîne keferuu ve câılüllezîne’t-tebaûke fevka’l-lezîne keferuu ilâ yevmi’l-kıyâmeti...:

Meali: Ey İsâ, şüphesiz ki seni öldürecek olan (onlar değil) benim, seni kendime yükseltip kaldıracak, seni küfredenlerin içinden tertemiz (kurtarıb) çıkaracak ve sana tâbi olanları kıyaamet gününe kadar küfredenlerin üstünde tutacak da (benim).” [Âl-i İmrân suresi, 55] Görüldüğü gibi ayette, göğe çıkarılma işinin tam olduğunu haber veriyor Cenab-ı Mevlâ-yi Zû'l-Celâl...

Burada, İsa aleyhisselâmın öldürüldüğünü savunan Seyyid Kutub’un, hakikatleri ne denli görmezden geldiğine şâhit oluyoruz.

***

İbni Teymiyye Hayranlığı

“Cihan Sulhü ve İslâm “ kitabında İbn Teymiyye’ye bağlılığını ifadeden geri kalmayan Seyyid Kutub’un yanlışlarını göstermesi açısında bazı misâller verelim. Bu misâller, yüzlercesi arasından seçilmiş sadece birkaçı...

Söz konusu kitabında şöyle diyor: “Devletçilik sahasında çalışmalar henüz pek azdır. İslâm'ın bu tarafı gereği kadar açıklanamamıştır.”

S. Kutub, İslâm'ın bu tarafını kendisi açıklayacakmış. Halbuki tek başına 600 senelik Osmanlı devletinin kanunları, arşivlerdeki fetvaları sayılamayacak kadar çoktur. İslâm’da  devletin ne olduğunu, vazifelerini, sorumluluklarını anlatan binlerce belgeyi, kitabı incelemek için bir ömür yetmez. Söyledikleriyle neyi kastediyorsa... gerçekten anlamak güç.

 “İslâm  ve Medeniyetin Problemleri” adlı kitabında ise bakın ne diyor: “İslâm  toplumunu inşa ederken, bağlı olduğumuz şey, İslâm  fıkhı değildir. Bu fıkha yabancı kalmıyor isek de, bağlı olduğumuz şey; İslâm  yolu, İslâm  düsturu, İslâm  anlayışıdır.”

İslâm  toplumunu inşa ederken dayanakları, fıkıh-hukuk kitapları ve asırlar boyunca yazılan devlet idaresi ve devletin fonksiyonları ile alakalı eserler değil de, Seyyid Kutub’un “İslâm  yolu, İslâm  düsturu, İslâm  anlayış”ı imiş. Ne demekse..? Herhalde fukahanın içtihatları-görüşleri değil, “ona göre” olanlar muteber... Kendisi ne anlıyorsa o yani.

***

Bütün insanlar bir aile midir?

Yine “Cihan Sulhü” kitabında; “İslâm'a göre bütün insanlar, birbirlerine yakın bağlarla bağlı bir ailedir” diyor.

Sosyalist düşünceye uygun çok mutlak bir ifade... Nereye uzatırsan oraya gidebilecek türden bir söz. Oysa Müslümanın Müslümanla olan münasebeti ayrı, gayrimüslimlerle olan ilişkileri farklıdır. İki milletin yakın bağlarla bağlı bir aile olabilmeleri için, ‘iman’ şarttır.

Mücâdele suresinin son ayet-i kerimesinde de, “Allah’a ve ahiret gününe inanan bir milletin, babaları, oğulları, kardeşleri, yahut akrabaları da olsa Allah’a ve Rasûlüne düşman olanlarla dostluk ettiğini görmezsin” [ayet: 44] buyrulmaktadır.

Yani Allah Teâlâ ve Peygamberi, mü’minler ile kâfirleri ayırmamızı, farklı kategorilerde değerlendirmemizi emrediyor. Yalnız mü’minlerin kardeş oldukları, bir kalenin duvarı gibi sapasağlam aile olacakları bildiriliyor.

Seyyid Kutub yine “Cihan Sulhü” kitabında şöyle diyor: “İslâmiyet diğer dinlere nefret manasını taşıyan dini taassubu kabul etmez.”

Bu cümleler biraz tanıdık geldi değil mi? Hemen her zaman kendi çevremizde ve özellikle de medyamızda duyduğumuz nakaratlar... Her neyse, Seyyid Kutub bir nevi ‘kâfirleri sevmemeye’ taassup damgasını vuruyor.

İmam-ı Rabbani (k.s.) hazretlerinin evladı, Tarîkat-ı Aliyye-i Nakşibendiyye-i Müceddidîn silsilesinin 24'ncü halkasın teşkil eden Muhammed Masum (k.s.) hazretleri Mektubat’ının 29. Mektub’unda şöyle buyuruyor:

“Kâfirleri sevmemek, onlara kalp ile buğz etmek ve dâru’l-harpte bulunanlarına sert davranmak ve onlarla mücâdele etmek Kur’an-ı Kerim’de sarih / açık olarak emredilmiştir.”

Tevbe suresi 94. ayet-i kerimede, “İman edip de hicret ederek mallarıyla, canlarıyla Allah yolunda cihad edenler, Allah katında en büyük dereceye sahiptirler. İşte bunlar murada ermiş olan mes'ûd / mutlu kullardır” buyruluyor. Cihad, usûlünce kâfirlere karşı emr-i bi’l-mâruf nehy-i ani’l-münker’de bulunmaktır. Cihadı en başta İslâm  devleti yapar, sonra da sırasiyle âlimler-âmirler ve sair fertler...

İmam-ı Rabbani (k.s.) hazretleri Mektubat’ın 2. cild 69. Mektub’unda buyuruyor ki: “Kâfirlere karşı muharebeye giderken, Allah Teâlâ’nın ismini ve dinini yaymaya ve din düşmanlarını zayıflatmaya niyet etmelidir. Müslümanlara böyle emredilmiştir. Cihad da bu demektir.”

Cihad, kıyamete kadar devam edecektir. Hâle, şartlara göre belli usûl çerçevesinde... Hiçbir devirde terki söz konusu değildir. 

Bu mevzuda daha pek çok şey söylenebilir. Ancak meselenin özü budur

***

Zekâtta İbn Teymiyye’ye tâbidir

Seyyid Kutub “Cihan Sulhu ve İslâm “ kitabında şöyle diyor:

“Zekât, her sene esas servetten yüzde iki buçuk mikdarında tahsil edilir. Bu vergiyi, her vergiyi tahsil ettiği gibi, ancak devlet tahsil eder. Sarf edilmesi ile vazifeli olan da, devlettir. Yüzyüze ve iki ferd arasında meydana gelen bir muâmele değildir. İşte zekât bir vergidir. Bunu devlet tahsil eder ve belirli yerlere sarfeder…. Eğer bugün bazı kimseler zekâtını bizzat kendi elleri ile dağıtıyorlarsa, bu, İslâm ın farz kıldığı bir şekil ve nizam değildir.”

Seyyid Kutub, zekât üzerinde de İbn Teymiyye’nin sözlerini tekrar etmekten kendini alamamıştır. Burada da Ehl-i Sünnet’ten ayrılmıştır.

Oysa zekâta tâbi olan mallar, emvâl-i bâtıne ve emvâl-i zâhire diye iki kısma ayrılır. Nakit paralarla, evlerde, mağazalarda bulunan ticaret malları, emvâl-i bâtınedir. Sâime denilen hayvanlarla bir kısım arazî mahsulatı ve madenler, yeraltındaki hazineler ve gümrüklere uğrayan ticaret malları ile nukut da emvâl-i zâhiredendir. Bunların hepsi de birer muayyen nisbette zekâta tâbidirler. Tahsilatını da İslâm  devleti yapar ve Kur’an’da belirlenen kişi ve yerlere sarf eder.

Bâtınî malların zekâtlarını vermek ise, sahiplerinin diyânetine (dindarlıklarına, İslâm'a bağlılık durumlarına göre kendi inisiyatiflerine) havale edilmiştir. Bunlar, bu malların-varlıkların zekâtlarını diledikleri fakirlere, muhtaçlara ve sair kişi ve yerlere bizzat verebilirler.

***

Devlet toplumun malını istediği gibi alırmış

Seyyid Kutub, “Cihan Sulhu” adlı kitabında hezeyanlarına devam ediyor:

“Devlet yalnız vergi yolu ile değil, şahsi mülkiyetlerden ihtiyacın gerektirdiği miktarı karşılıksız ve iâde etmemek üzere alır. Toplumun umumi ihtiyaçlarına harcar” diyor.

Aslında tam da günümüzde bazı sözüm ona devletlerin-devletlûlerin arzu ettikleri bir fetva. Malum, onlar da nereden vergi alsak diye zaman zaman sıkıntıya düşüp kara-kara düşünüyorlar!.. Demek ki düşünmenize gerek yok, Seyyid Kutub’un aklına uyarak milleti soyabilirsiniz.

Oysa devlet, bir başkasının mülkünü kullanması için birilerine emredemez. Mesela filancanın malını, falanca kimseye ver diye birisine devlet tarafından emredilemez.

Nitekim İmam Ahmed’in (rh.) Müsned’inde ve Ebu Davud’da geçen bir hadis-i şerifte, Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyuruyor: “Hiç bir Müslümanın malı, kendi gönül rızası bulunmadan helâl olmaz.” [Ebü Davûd, Sünen, Menâsık, 56]

Seyyid Kutub’un sosyalist yaklaşımı, İslâm  fıkhından ne kadar uzaklaştığının da bir nişânesidir / göstergesidir. Çünkü onun savunduğu düzen, adaletin olmadığı sosyalist sistemlerde mevcuttur. İslâm’da  ise kapitalist bir sistem yoktur. Herkes alın terinin, çalışmasının karşılığını bulur. Devlet de, reisleri de milleti sömürmez-sömüremez, adaletle hükmetmek mecburiyetindedir.

***

Hırsız soyar, devlete yararmış

Yine Cihan Sulhu adlı kitabında şöyle diyor:

“Yağma, soygunculuk, gasp, hırsızlık, rüşvet, hile ve faiz, ihtikar ve bunlara vesile olan yollardan şahsi mülkiyet meydana gelmez. Devlet istediği zaman bunu tamamen veya kısmen hazineye alabilir. Tarihi örnekler, bu hakkın tamamen devlete verildiğini göstermektedir.”

Haksız kazançlar elbette helâl değildir. Devletin bunları istediği zaman değil, tesbit ettiği an hemen geri alması lazımdır; fakat geriye aldığı, devletin olmaz. Bunları sahibine ulaştırması, vermesi gerekir. Devletin vazifesi, âcizin hakkını zâlimden alıp, mazluma vermek, ona yardımcı olmaktır. Bunu mazluma ulaştırmayıp hazineye alırsa, devletin o hırsızdan ne farkı kalır?

İbn Âbidin’de (bkz. beşinci cilt) şöyle denilmektedir: “haramdan elde edilen, mesela gasp edilen mallar sahiplerine geri verilir. Böyle mallar, Beytü’l-mâlin (hazinenin) olmaz. Bütün Müslümanların ortak malı da değildir.”

***

Sahâbe-i kirâma dil uzatması

Seyyid Kutub “İslâm da Sosyal Adalet” adlı kitabında sahabeden bazılarına olan kinini kusmaktan da geri durmamıştır. Bakın 247. sayfasında neler zırvalıyor:

“Benî Ümeyye’nin iktidara gelişi zararlı oldu. Hazret-i Ömer birkaç sene daha hilafette kalsaydı veya Hazret-i Ali üçüncü halife olsaydı yahut Hazret-i Osman iktidara geldiğinde yirmi yaş daha genç bulunsaydı, İslâm  tarihinin çehresi daha başka olurdu. Hazret-i Ömer, zenginlerin artan mallarını alıp, fakirlere eşit tevzi ederdi.”

Bu yazılarında Hazret-i Osman’ın (r.a.), güya idaresiz, beceriksiz olduğunu ima etmek istiyor. Hazret-i Ömer (r.a.) ise, “Osman (r.a.) halife olamaya daha layıktır, muktedirdir” buyuruyor. O halde bu sözüyle Hazret-i Ömer (r.a.) yanılmış mıdır? Şimdi acaba hangisine hak vereceğiz?! Halbuki sen kimsin, Hz. Ömer kim? Arapların tabiriyle, “Eyne’s-serâ ve’s-süreyyâ”! Yani aralarındaki fark, yeryüzü ile Süreyya yıldızı arasındaki mesafe gibi âdeta...

Nitekim Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) şöyle buyuruyor: “Allah Teâlâ, doğru sözü Ömer’in dili üstüne koymuştur”… “İnsanlar Ebû Bekir ve Ömer’e itâat ederlerse doğru yola ulaşırlar.” [İbn Hanbel, Müsned, 5, 298]

***

Saymakla bitmeyecek hezeyanlar

Seyid Kutub’un hezeyanlarını “bana göre”lerini saymakla bitiremezsiniz. Günümüzde hem Müslüman hem sosyalist geçinenlerin ilham kaynağı olan Seyyid Kutub, yine birçokları tarafından övülmekte ve fikirleri gençlere aşılanmaya çalışılmaktadır.

Bize düşense, bu deformistlerin fikir kalıplarını çözmek ve kimliklerini olabildiğince iyi tanıyarak ortaya atılan düşüncelerin değerlendirmesini sağlıklı bir şekilde yapabilmek... dolayısiyle aldanmamak ve her yerde deşifre etmek olmalıdır. Bunu başarabildiğim zaman Ehl-i Sünnet’in her alandaki umdeleri-düsturları daha net olarak ortaya çıkacaktır. 

• Önceki
• Sonraki